Unutmak, insanın doğasındandır.
Bazen hatırlamak istediklerimizi unutur, bazen unutmak istediklerimizi de yerli yersiz hatırlarız.
Belleğin bize açtığı oyun kartlarını, sanki bilinmez bir güç, görünmez bir el kurar. Olanları kavramanın adeta imkânsızdır; ancak olay bitikten sonra geriye yönelik olarak bellekte kalan kırıntılarla belki sorunun nerede olduğunu hatırlayabiliriz.
Çünkü oyun bitmiş, oyuncular çoktan evlerine gitmiştir.
Bellek ve beden genelde uyum içindedir; bazen biri ipini koparır, diğerini yok sayar. İşte o zaman yaşam rotasın değiştirir ve mevcut haritalarda olmayan yollara sokar bizi. Yol, bizim yolumuzdur artık.
Ali Arif Ersen’in rahatsızlığı nedeniyle sekiz yıl makinesinde kalan ve son kullanma tarihi dört yıl önce dolan filmi, zamanın ona verdiği
değişik renkler ve ilginç tonlarla Ali Arif’in pencresinden yepyeni bir boyuta taşıyor bizleri.
Hikayeler hüzünlüdür ama, her hüznün içinde saklı olan yaşama itkisi -hayat bizi bazen gitmekte olan yolun dışına çıkarsa da- sanat ile birleştiğinde mucizelerle akraba yapar bizleri.
Aslında tesadüf diye bir şey yoktur. Ya da her şey tesadüftür. Dünya da evendeki tüm nesneler gibi, başı sonu belli bir sonsuzluğa akmaktadır. Bizim bildiğimiz ise bunu ara sıra unutuyor olduğumuzdur
Ruhuna sağlık Ali Arif Ersen, yıllar önce çektiğin ve makinende kalan son makaradaki fotoğraflarınla bizleri yeniden başka boyutlara taşımayı bir kez daha başardığın için.
Sevgiyle kal.
Fotoğraf arkadaşın
Merih Akoğul
0
4
0
