Oyunun olduğu her yerde küçük bir çocuğun yüreği saklıdır.
Oyun spor olsa da.
Çoğu kez eksik sarmalanmış bu yürek -ki kendisi daralır/genişler ama hiç büyümez- oyunlar oynayarak, oyunlar uydurarak gelecek günlere köprü kurar çocuk.
Oyun yaratıcılıktır. Büyüyünce daha çok, masanın başında oynanacaktır.
Zihinden oynanacaktır. Oyuna ara verildiğinde oynanacaktır. Düşlerde, fantezilerle oynanacaktır.
İnsanlar gelir, insanlar gider. İnsanların bıraktıkları nedir; bakıp geçtikleri, göçüp gittikleri yerlerden. Bir işaret ya da bir anı. Anılar, geri dönüşümüdür yaşadıklarımızın; unutulanlar ise çöp olarak kalır. Doğa avutur, doğa öğütür.
Biz içimizdeki boşluğa oynarız. Yalnızlık boşluğun tescilidir. Hep birileri gider, biz kalırız. Koca bir uzayla kalırız. Yalıtıldığımız bu dünyadan tahmin edilemeyecek kadar uzaklaşırız. Durup durup düşlerimize çakılı oyuncaklarla oynarız.
Bir bahçedeyiz: Bir okulun bahçesi; farzedelim ki, ömrümüzün arka bahçesi… Yaşanan en keyifli anda bile adım adım ölüme gidiyoruz. Bir fotoğrafa kıstırılmış şu andan, bizi sonsuza dek lanetleyecek kapandan elimizdeki fotoğraf makinesiyle kurtulmaya çalışıyoruz. Zaman bizi esir etmeden biz kaleyi almaya çalışıyoruz. Bunu neden yapıyoruz ki…
Oğuz Nusret Bilik, sokağın nabzını tutmada mahirdir. Ölü anları fotoğrafa irat kaydederek, çevresinde olup biteni derin bir zamansızlığın içine ustalıkla gömer. Yazgısı ölümsüzlük olan fotoğraf sanatını, sokakta büyüyen bir estetik anlayışa defalarca ödünç verir.
Oyun: Yalnız çocukları emziren süt anne…
Kapı zilleri, komşu kadınlar, seyyar satıcılar, ikindilerde çıkan rüzgâr, mahallede yanan son bağdadi bina, kenarda sıramızı beklediğimiz okul bahçeleri.
Oyun, dilimizde en az üç anlamlıdır.
Düşünün, bulacaksınız.
Top yoksa oyun da yoktur.
0
3
0
